مدینه غرق صفا شد ز روی حضرت صادق           دمید عطر محمد ز بوی حضرت صادق

فروغ روی نبی را که مکه یافت درامشب          مدینه دیده دوباره ز روی حضرت صادق

شب درخشش خورشید آسمان علوم است          که نورمیدهد ازچارسوی حضرت صادق

ششم امام که بـاشد ضـمـیـر عـالم و آدم          مثال آینه ها روی به روی حضرت صادق

تـمـام فـقــه بود وامـدار مـکـتب فضلش          کمال عشق بود راز گویِ حضرت صادق

روایتی است کرامت از آن وجود مکرّم          حکایتی است شفاعت زخوی حضرت صادق

بسان زمزم و تسنیم و سلسبیل روان است          علوم آل محمد ز جوی حضرت صادق

ز کهکشان فضیلت طنین فکنده به عالم          خروش عدل علی از گلوی حضرت صادق

قـیام عـلـمی او چون قـیام سرخ حسینی          فکنده لرزه به کاخ عدوی حضرت صادق

کمر به کشتن او بست دشمنش چو نظرکرد          که هست غالب دلها به سوی حضرت صادق

فرشته جـستـه تقرب بهشت یافته رونق          ز قطره قطرۀ آب وضوی حضرت صادق

بود تجـلّی والشّـمس ز آن جمال مبارک          بود مفـسّر والّیـل موی حضرت صادق

چـراغ راهـنـمـای بـشـر به عـالم توحید          همیشه وقت بُوَد، گفتگوی حضرت صادق

کتاب جـابر حیان حدیث فـضـل مفـضّل          یکی است ز آن همه راز مگوی حضرت صادق

اگر به عـلم درخـشد، چو آفتاب، گرفته          ذُراره ذرّه ای از مهر روی حضرت صادق

حُـشام حشمت عـلـمی گرفته از حَشَم او          که کرده تر،لب جان ازسبوی حضرت صادق

بگو فلاسـفـه را تا بـرای درک حـقـایق          نهند رو به ره مهر پوی حضرت صادق

نـماز پـایۀ دین است و بود لـحـظۀ آخر          نماز و حرمت آن گفتگوی حضرت صادق

بخوان دعای فرج را به آرزوی اجابت          که بوده صبح فرج آرزوی حضرت صادق

شب دعـاست برای فـرج بیا که بخوانیم          خدای را همه بر آبروی حضرت صادق

قلوب شیعه حریمش بود ولی به بقـیعش          دل شکسته کند جستجوی حضرت صادق

نبین به قبرغریبش ببین که چشمۀ خورشید           بجوشد از افق خاک کوی حضرت صادق

خـدا کـنـد که صبـا بر مـشـام ما برساند          شمیمی از حرم مُشک بوی حضرت صادق

خـدا کند من آلــوده باز هم چو «مؤید»          سر نیـاز بسایم به کوی حضرت صادق